Asset Publisher
Leśny Kompleks Promocyjny Lasy Beskidu Śląskiego
LKP "Lasy Beskidu Śląskiego" został utworzony 19 grudnia 1994 r. Objął tereny nadleśnictw: Bielsko, Ustroń, Węgierska Górka i Wisła położone w pasmach Beskidu Śląskiego, Beskidu Małego i Beskidu Żywieckiego. Jego łączna powierzchnia leśna wynosi 37 410 ha. Część północną kompleksu stanowią niewysokie wzgórza (300-520 m n.p.m.) oraz fragment doliny Wisły ze Zbiornikiem Goczałkowickim.
Celem jego utworzenia jest:
- wszechstronne rozpoznanie stanu biocenozy leśnej na ich obszarze i warunków bytowania oraz trendów zachodzących w nich zmian.
- trwałe zachowanie lub odtwarzanie naturalnych walorów lasu metodami racjonalnej gospodarki leśnej, prowadzonej na podstawach ekologicznych,
- integrowanie celów trwałej gospodarki leśnej i aktywnej ochrony przyrody,
- promowanie wielofunkcyjnej i zrównoważonej gospodarki leśnej przy wykorzystaniu wsparcia finansowego ze źródeł krajowych i zagranicznych,
- prowadzenie prac badawczych i doświadczalnictwa leśnego w celu wyciągnięcia wniosków dotyczących możliwości i warunków upowszechniania zasad ekorozwoju na całym obszarze działania Lasów Państwowych,
-
prowadzenie szkoleń Służby Leśnej i edukacji ekologicznej społeczeństwa.
Niezwykle urozmaicona pod względem przyrodniczym i krajobrazowym jest część południowa, którą zajmuje Beskid Śląski z najwyższym wzniesieniem na Baraniej Górze (ponad 1200 m n.p.m.p). Na terenie LKP znajdują się 2 duże zbiorniki zaporowe: jezioro Wielka Łąka na potoku Wapienica i Wisła- Czarne u zbiegu Białej i Czarnej Wisełki.
Wśród typów siedliskowych dominuje las mieszany górski (52%) z jednym z najcenniejszych ekotypów świerka w całej Europie- świerkiem istebniańskim. Znacznie mniejszy udział mają bór mieszany górski oraz las górski. Wyróżnionych zostało 16 typów siedliskowych: 8 nizinnych, 2 wyżynne i 6 górskich.
Wszystkie lasy na terenie kompleksu mają status lasów ochronnych.
Wśród rzadkich gatunków fauny żyją tu: gronostaj, wydra, pluszcz, zimorodek, bocian czarny, trzmielojad, trzmielojad, traszki, salamandra plamista, a z grona zwierząt zagrożonych wyginięciem: głuszec, niedźwiedź brunatny, wilk i ryś.
Asset Publisher
Asset Publisher
POMNIKI PRZYRODY
POMNIKI PRZYRODY
Na obszarze administrowanym przez Nadleśnictwo Ustroń zlokalizowanych jest łącznie 20 pomników przyrody ożywionej i nieożywionej. Do pomników przyrody ożywionej należy: 12 pojedynczych drzew, 2 skupiska podwójnych drzew, 1 okaz pnącza
Do najbardziej wyróżniających się drzew pomnikowych należą:
- jodła pospolita o obwodzie 416 cm. rosnąca na zachodnich stokach góry Kotarz w Brennej na terenie leśnictwa Hołcyna, uznawana za druga co do grubości jodłę w Polsce.
- buk pospolity o obwodzie 485 cm. rosnący w Ogrodzonej w lesie Kamieniec na terenie leśnictwa Kalembice, będący najokazalszym przedstawicielem tego gatunku na terenie Powiatu Cieszyńskiego .
- klon jawor o obwodzie 367 cm. rosnący w pobliżu żródlisk potoku Nostrożny w Brennej na terenie leśnictwa Bukowa.
- cis pospolity/ dwupniowy/ o obwodach pni 147 cm. i 152 cm. rosnący w Brennej Leśnicy, prawdopodobnie najstarszy spośród wszystkich drzew będący w wykazie.
- sosna pospolita o obwodzie 255 cm. rosnąca w Czarnym Lesie w Górkach Wielkich na terenie leśnictwa Równica, nie mająca sobie równej grubością w Powiecie Cieszyńskim.
Do pomników przyrody nieożywionej należą 4 jaskinie oraz 1 głaz narzutowy.
Wszystkie jaskinie, pomniki przyrody nieożywionej położone są na terenie Gminy Brenna.
Najdłuższą i najgłębszą spośród tych jaskiń jest Jaskinia w Trzech Kopcach położona na południowych stokach Trzech Kopców w leśnictwie Bukowa, będąca jednocześnie drugą jaskinią pod względem długości w polskich Karpatach Fliszowych. Łączna długość jej korytarzy wynosi 1244 m. a głebokość -28 m.
Jaskinia Głęboka w Stołowie położona na południowo- zachodnich stokach góry Stołów w leśnictwie Bukowa jest pierwsza jaskinią w Polsce uznaną za pomnik przyrody przez Radę Gminy.
Do bardzo cennych pomników przyrody nieożywionej należy również głaz narzutowy granitowy "Rosnący Kamień" z pogórza w leśnictwie Górki. Jest on bardzo ważny ze względu na swoją lokalizację, która jednocześnie wyznacza południową granicę maksymalnego zasięgu lądolodu plejstoceńskiego.